ANALYSE AV FILMEN: THE PIANIST
The pianist er ein dramafilm som er innspelt i 2002. Speletida er 2 timer og 23 minuttar. Filmen er basert på ein sann historie og regissøren er Roman Polanski.
Filmens sjanger er drama. Den konkrete handlinga i filmen er kampen om å overleve jødeutryddelse i Warszawa, og vi følgjar hovudpersonen Wladislaw Szpilman som er en polsk jøde og en pianist.
Tema i filmen er jødehat og nazi Tyskland, handlinga er under andre verdskrig. Og den store kampen om å overleve blir satt som hovudtema.

Hovedkonflikten: under 2. Verdskrig prøvde tyskarane å utrydde jødane, de lagde murer rundt ghettoen, og samla alle jødane inni der, dei kalla det Warszawaghettoen. Tyskarane ville utrydde jødane, mens jødane prøvde å overleve.
Hovudinnhaldet av the pianist er:
Filmen starta ved Wladislaw Szpilman spiller i studio, og plutseleg begynner tyskarane og bombe. Szpilman fortsetjar, han vil ikkje slutte. Tilslutt kjem det ein bombe som treffer rett mot han, så han fell av stolen.
På veg ut møter han ei jente, med namnet Dorota, ho elskar hans klaverspel og hadde komet for å høyre på han.
Kven han kjem heim, driv familien å pakke, de vil dra ut av byen. Men han sjølv vil ikkje han seier: skal eg dø, skal eg dø i mitt eiga heim!
Dei høyrte på radioen at Storbritannia og Frankrike har begynt å gjere motstand mot Tyskland, så dei bestemmer seg for å bli.
Han møter på Dorota, og dei bestemmer seg for å gå på kafé, men jødar får ikkje gå på restaurantar, så ho forslår parken, men jødar har heller ikkje tilgang der. Dei får ikkje ein gang bruke fortauet. Dorota syns dette er forferdeleg, ho seier det skulle ikkje vere lov å gjere sånn forskjell.
31.oktober 1940 må alle jødar flytte inn i eit område som dei kalle Warszawaghettoen. Tyskarane byggjer mur rundt, så jødane ikkje skal kome seg ut av området. Alle jødar måtte gå med eit band, så de viser at de er jødar.
De får seinare beskjed at de skal bli sendt øst over, så de må begynne å pakke. Etter at de har pakka ferdig blir alle jødane plassert på eit lite område med ein koffert på maks 15 kilo, og venter på at de skal dra. Ingen veit kor dei skal. Området er fult av gråtande menneskjer som har mista noen eller er redd.
Ein tok å kastet pianisten ut av rekka kor jødane gjekk. ” stikk av, eg redda nettopp livet ditt. Og ikkje løp” sa han . Resten av jødane ble most inn i eit tog. Det var stappfullt, bare så vidt dei fekk igjen døra. Szpilman går tilbake til byen . Der ser han døde menneskjer over alt, husa er rasert, og byen er heilt tom. Han går inn i ein restaurant og der møter han ein mann som har gjømt seg i golvet, og han mannen ber han komme inn dit.
Etter kvart begynner dei å arbeide for tyskarane. Pianisten vil ut frå der han er, og får hjelp av ein av jødane som alltid er i byen. Pianisten gir han ein lapp med to namn, som er kontaktar han kjenner på den andre sida av byen. Han rømde ditt og søker ly ein natt. Dei har ein leilegheit ved Ghettomuren som han skal bruke frå og med dagen etter. Kontaktane kommer dit to gangar i uka med mat og for å stelle han. Etter ein liten stund får han beskjed om at han må flytta seg, fordi de fant våpna til kontaktane hans, og tok to av døm til fange, og da kan det skje at de forteljar om kor han er. Han bestemmer seg for å bli likevel, men de andre folka i leilegheita finner ut at han er jøde, fordi han ikkje er registrert. Han stikk av, men kor ska han gjere av seg? Han fikk ein lapp av den kontakten han hadde, og der sto det ein adresse han skulle dra til. Adressa var til Dorota, ho han møtte tidligare. Mannen hennes hjelpte han, og ga han ein leilegheit. Han som eigar leilegheita har tatt med ein mann som heter Antek Szalas som skal passe på han. Han er i motstandsbevegelsen, og han skal sørgje for å gi han mat og at han har det bra.
Antek har problem med å kjøpe mat, grunna lite pengar. Pianisten tar av klokken sin å seier: mat er viktigare enn tid. Og gir den til han. Han får gulsot , og Dorot kjem innom. Og da ligg han der, heilt skjelven og bleik. De hentar ein venn, ein barnelege. De kom eigentlig for å si adjø for de skal reise til moren til Dorota i Otwock, fordi den nyfødde sønnen hennes er tryggare der. Legen forteljar at levera hans er som ein fotball og han har akutt betennelse i galleblæra.
Tyskarane omringer bygningen og bomber den, så han rømmer, og gøymde seg i et sjukehus. De bomber der også så han rømer igjen. Hopper over på andre sida, og kommer til ein by som er totalt øydelagt. Han gøymar seg i ein av de øydelagde bygningane. Han letar desperat etter mat, og til slutt finner han ein boks, og i det han skal opna boksen møter han på ein tyskar. Szpilman forteljar at han er pianist, eller var, og da blir han bedt om å spele. Ettersom at tyskaren er ein musikar sjølv, hjelper han Szpilman, og gir han mat og informasjon. ( Hosenfeld heter tyskaren)
Russarane kommer inn, og setjar alle tyskarane i fangleir. Hosenfeld ber ein som kjenner Wladislaw Szpilman om å redde han derifrå, ettersom han redda han. Når han får beskjed om det, er han og hele leiren borte, og han fikk ikkje tak i namnet på han.
Siste scena er av han som spelar, og har med seg eit orkestar.
Tilslutt kommer det fakta om han.

Åpningsscena:
Overblikk over byen Warszawa. Ser alt som skjer, alt frå at personar går rundt, bilar køyrar, ein heilt vanleg og fredeleg dag i byen. Kommer opp ein tekst der det står Warszawa 1939, så året er altså 1939.
Det er fugleperspektiv, og det vil da si at de filmar ovenfrå og ned.
Det er svart kvitt film, filmen lager sånn typisk gammal lyd og den har veldig dårleg kvalitet. Etter kvart ser vi hovudpersonen Wladislaw som sitt i studio og speler piano fredeleg, men plutseleg begynner det å smelle, og noen skyter inn i rommet. ( og da har filmen gått over til fargar, men det er fortsett veldig gammaldags, fargane er bleike, ingen skarpe fargar.)Det blir fullstendig panikk og byen er under fullstendig kaos. Dei som høyrer på han ber han slutte å spele, men han vil ikkje. Han sluttar først når noen skyter.


Personar og miljø:
Familien hans består av mor, far, og 3 søsken (2 systrer og ein bror)
Det er ein veldig fattig familie.
Szpilman og eine systera ville ikkje forlate byen, når de høyrde at de måtte flytte. Han ville død i sitt eiget heim. Så de var ikkje så veldig sjølvopptatt i motsetning til broren, han ville flytte og gjere alt best mulig for seg sjølv. Det er musikken som holdar Szpilman oppe. Kvar gang han har det forferdelig drømmer han seg bort, og da høyrer vi pianospilling. Foreldra var meir engstelige, ikkje hadde de pengar eller noen ting, så de visste ikkje heilt kva de skulle gjere. Kledande deira var typisk gammaldags, og dei hadde lite farge, så det var veldig mykje mørkt.
Filmen har veldig triste fargar, bilete er ganske grått. Det er svake fargar, så det ser eigentleg ut som om bilete er bleika, eller har eit grått lag over seg.
Filmen har effektar frå den tida, alt ser gammalt ut. Når du ser filmen, forstår du at det er ein trist film. Fargane er eit symbol på det.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Det er veldig ofte pianospilling og skyting i bakgrunn, og når det er det, så blir alle stemmer og andre lyder borte.
Kommer hele tida opp data og årstala.
Kameravinkelen er normalperspektiv, det vil si at de filmar rett mot de, i høgde med øyane .
De har lite pengar, lite mat og du ser kvar dag personar som dør av sult. Det ligger døde menneskjer spredt utover gata. Og motseier de dei eller gjer noko tyskarane ikkje ville, så skyter de, akkurat som de skulle være ein blink. eller mishandlar de. Jødane treng bare å prøve å unngå deg, og er total uskyldige, og tyskarane skyt de, så lettare sagt så lekte tyskarane bare seg med jødane.
Vendepunkt: Et av vendepunktane er når han tyskaren hjelper Szpilman, for da får han det betre og alt blir annleis.

Filmen er ein veldig rørande film. Du ser korleis jødane blir behandla. Det er forferdelig. At tyskarane kunne gjøre noe sånt, at de hadde samvittigheit.